ای روزگار ی زلیخا صبا ماسال تالش

ای روزی اِستا و .ای روزگاری
مردوم دارین اِشته را کاروباری
زومُستون یا باها ر فرقی نداری
خِردنن پیله هن نزنین بی کاری
چَون مینی اِستاباهم قراری
یَندی را پِننین دسی بع باری
باهاری را همه کار تاوتاوا
بجاره دار نزونی کی وختِ ِخواوا
تاوُستون خِشکیا در فیکر آوا
پاییزی را ایته فیکرش خراوا
بفیکر خِردَنون کیف وکتاوا
تالشی دیل همشه پاک صافا
خیرش همه رسی کارش ثوابا
زلیخا صبا 

..

اشتنی زلیخا صبا ماسال تالش

اشتنی 
اشتنی کشتنی بو وختی وینع
بیگونه نشته اشتع سفره سری
شریکه آوی تنه نونی تنه
پشت آگردی سنگینه اشتع سرینی چاکنع
ا وختی هابیل وقابیل ویر ر آ؟
تقلا تیله ، ولی نچینده حاصل ویرر آ؟
زلیخا صبا
برگردان 
اشنا وخودی
آشنا کشنده می شود وقتی می بیند
غیر سرسفره ات نشسته 
شریک آب ونونت هست 
پشت بر می گردی سرت را با سنگ می شکند
انوقت هابیل وقابیل یادت میاید ؟
از تلاش ودویدن و حاصلی نچیدی ونگرفتی یادت می آید ؟

بیره زلیخا صبا ماسال تالش

بیره
امی ای ناری گته بلا بیره
اوون را برزی اویشته دَکرده پِلا بیره
اشتنی دَس اشتع پاکو نِرسه 
جیریکو مندینه تع کفا بیره
بیگونه نه نشتیره اشتنی سَسِر نِمَسه 
بیگونه جانی شیی خَلا بیره
هَده چاه اشتع را ه سر نویندره
بیگونه بری دَورده راه بیره 
شعرو عکس از زلیخا صبا
برگردان
برای این وآن جلودار بلا شدی 
برای آنها مثل برنج پاک شده وپلوی اماده شدی 
دست خویش وآشنا به تو نرسید 
انها پایین و تودر بالا بودی

 
با بیگانه نشستی صدای آشنا را نشنیدی 

مثل پیراهن تن ولباس بیگانه شدی 
انهمه چاه که در سر راهت بود ندیدی 
خار راه بیگانه را بریدی وبرایش را ه صاف کن شدی

له له ژن زلیخا صبا ماسال تالش

له له ژن
له له ژن .له.له بژن تالشه سازن ویرم آ
گیریه سَر مَغرِبَ سا . آفتاوَه نش
گا دوشی ماله دَخون .موندَهون وَنگِن ویرم آ
جَنگلی اِسپیه راشن دارشتی داسَ صتا
دار اینجَنا اَلاشَه دارن
لپه مِزا جیره سوزه .پا بِرنده تیلیمون 
سوزه سَری اَسوزه واشن .ویرم. آ
چِرچِره وارش واری وارشه روزی
خونیمون وارنگله چارنگله آفتاو پِر آ اَزو خردَنن
ویرم آ
منگه تاوه شَوی راچِتی سَری
غلام خونی شَناره شنگِن ویرم. آ
چم ِبرا گیریه را شعر وایسته
خندیله پشت بَرزَخونی گیریه روخونن . ویرم آ
ژیه سَرچَری بنی .اِره چینی 
صبی زودارشتیکو شتلیه چینی
کوچه روز مَفرش بارچاروادارن اسبه سوارن
دَ. دَ نَنه.خا .وبِرا هَزاره خیف قدیمه دوستن 
هم شینه ویرم.. آ
له. له. ژن له. له بژن
دِه کا بوام کَنته بوام
اَوه سالن ویرم. آ .اوی آبه سالن ...ویرم .آ 2
شعر از زلیخا صبا

سوزه گیریه زلیخا صبا ماسال تالش

سوزه گیریه چه آهی مبتلا به
خاکه ویچیر گیرفتار بلا به
وختی اسپه آدمی نه که نشع
رمه کو دور آبو سر بع هوا به
بی حرمتی کرن چمه آوونه
چمه سر لول آبوآونی طلا به
یا کوکر کوری فرمونی نبرع
هرکسی صب ایزی یاپادشا به
مکر گرگر خری را کع نوارع 
خیلی وخته خر از وارش سیفا به
زونه آدم طبیعتی پسندهِ
چه دار وچه شاخه سوزه ویسندهِ
اشتن کفا وینع جیری نگردع
همه چی زیرو رو پادر هوا به
سوزه گیره بی پا وبی نوا به 
سوزه گیریه بی پا و بی نوا به
سروده زلیخا صبا