شعر تالشی شیره ژن زلیخا صبا ماسال تالش

شیره ژن تالشه ژن 
گلداره کمردون 
یاوریره برا را 
آوه وریره ننه را 
بتی بتی کار کری 
غم و غرسه روبری
دَس اگه تی بوبو
تیه دس رو نکری 
خردَنون وَر آگری
آوادی سَر آگری
خیفه کِ ت ِپیر آبی
غمینه دیلگیر آبی
هده بتی آتینه
کوچ کری از اوادی
وینی کِ پیر آبیره
چلیمه دیم آبیره 
دَپر آپرچین کری
لوأ چاک پچین کری
دا کسی بر مهرِ
دیلش اَگِر مَکره
نکری آه وناله
شی کَ کو هَزار ساله
شیره ژن تالشه ژن 2
شعر از زلیخا صبا 
عکس از پروفایل سینا شکوری

شعر تالش زلیخا صبا ماسال تالش

پلَنگه روزگاری وینده نیما 
مردومی داری میوه چینده نیما 
مردومی راه سری چا ه کنده نیما 
دوستی دشمن آگرده وینده نیما
ایدفه تیفونی قزری دَکرده 
گرمه دیلی زینگه وَری ژنده 
هَده غرصه هَردمه سیر آبیمه 
ای شوه هَزار ساله پیر ابیمه 
هده رنگ وریا نه چه بی کردن؟ 
هده جنگ دعوانه چه بی کردن؟ 
شعر از زلیخا صبا

شیره زواَ زلیخا صبا ماسال تالش

ویرر اِستَ شیره زواََ
کریر مع را چا که لواََ
چمِ چمِن روشون ابین 
هر روج تِ دیم سفرند دواَ
ناجه داریم زما ببیر

وایم کع خاسه گِشه بواَ
زلیخا صبا 
برگردان
یادت هست شیر پسر
برای من حرفهای خوب میزدی
چشمانم از دیدنت روشن بود 
هر روز به تو اسپند دود میدادم
ارزو داشتم داماد شوی 
می گفتم برایم یک عروس زیبا بیاور

عهد نوروزانه زلیخا صبا ماسال تالش

بری عیده روزه و مِلگِزاره

غمی راه دَوَسته دیل  بی قراره

تازه سالی خِشه دیل روز آکَرَم

شادیون ،هِنته روزون دوز آکَرَم

 اَگَ ،کِ سالیار سختا خَزونا

روزگار ای وَرا دیل نا میزونا

 دَپَرچین کَنه غِرسه هون فِر آده

محیبتی رَفقون کَ دَر آده

مَ گِ سَرده زومُستونی دِ دَسی

شَخته ژنده دیلِر ؟ سَسِم نِمَسی؟

بدی هون گَرمه وا آده بوشو دور

روکته تاو آده اِشتِ دیلی نور

مَوا تنه بدیمه تا قیامت

تنه اَزچِ بوام سَرر سلامت

ویرر اِستا نشیمون تا صِبه دَم

چمه دیلیکو بَرشی غِرسه و غم 

با هار اومه چِرا کَ  کو دَخسی

اِشتن اَ راه مَژن کی کوتِ ترسی؟

عیده رو ز آ   اَوه سال آ ،باهار آ

دیلم خِش بو کوکو سَس و هَزار آ

نیت کَرَم دَگته غم مَبَیَم

یارون دیلی آچینده زَم مَبَیَم

سِرَه دیلی پِنَیَم گرمه دَسی 

تنگه وَختی دَکَرَم یَندی سَسی

دی یَس  عُمر چنته  تیلِ و کتایه

دنیا تِ را نِمونو راش سیفایه

بری اوسال خوبی ریه دَچینَم

بدی یون مَوینم چمی وی چینم

چاکَ کارون یَندی را دوز آکَرَم

تاریکه شَو یَندی را  روز آکَرَم

خِدارا شکر اوسالی ویندِمونه

چمه دارون میوهون چیندیمونه

خِدایا تِ کوخام بِبَم سلامت

مَویگِر چمه بدی را غِرامت 2

 زلیخا صبا 

سوزه گیریه زلیخا صبا ماسال تالش

سوزه گیریه چه آهی مبتلا به

خاکه ویچیر گیرفتار بلا به

وختی اسپه آدمی نه که نشع

رمه کو دور آبو سر بع هوا به

بی حرمتی کرن چمه آوونه

چمه سر لول آبوآونی طلا به

یا کوکر کوری فرمونی نبرع

هرکسی صب ایزی یاپادشا به

مکر گرگر خری را کع نوارع 

خیلی وخته خر از وارش سیفا به

زونه آدم طبیعتی پسندهِ

چه دار وچه شاخه سوزه ویسندهِ

اشتن کفا وینع جیری نگردع

همه چی زیرو رو پادر هوا به

سوزه گیره بی پا وبی نوا به 

سوزه گیریه بی پا و بی نوا به

سروده زلیخا صبا