یک آرزو زلیخا صبا ماسال تالش

دلم خواهد توگل باغی نشینم
شوم هم خانه وهمراه گلها
شوم تیمار دار یک گلستان
کشم دست نوازش روی گلها
مرا باشد فقط یک ارزویی
که بعد مرگ شوم هم پای گلها
ویاگورم کنند در گلزاری
ویا خاکم بریزند پای گلها
شعر از زلیخا صبا 
گل پامچال از گلستا اقای مهندس منصوری

روزهای آفتابی پاییز زلیخا صبا ماسال تالش

های آفتابی پاییز
روزها کوتاه بر نصف رسید
شب طولان شود زود پدید

آفتاب گرم و ملایم
رمقی شیرین بر جان دمید
برگ پاییزی شده رنگ به رنگ
که طبیعت شده زیبا مثل یاس سپید
زرد وسرخ و همه رنگ برگ وگیاه
گویی چون گرد طلا بر روی جنگل پاشید
همه چیز صاف وزلال
جشن مهر را به ما داده نوید
آسمان از کران تا به کران
مرمر آبی برروش کشید
هیچ غباری دیگر چشم ندید
نفست پاک چون مروارید
ای صبا دل به طبیعت دادی
که قشنگ است وپر از نور امید
زطبیعت بسی درس فراوان گیری 
که ترا هست مراد وتوهستی مرید
شعراز زلیخا صبا

جفای دوست زلیخا صبا ماسال تالش

جفای دوست 
عمریست که جان در قدم دوست نهادم
هم مهر ووفا در طبق اخلاص نهادم
با مِهر وجودم به دیوار سرایش
چون خشت شدم طاق سرایش نهادم
یک عمر که راهم به راه او یکی است
عمرو جوانی سر این راه نهادم
اکنون که دیگر رنگ ولعابی ندارم
چون کهنه سفالی پی دیوار فتادم
همواره پی گوهر ناب است
افسوس ندید دُرو گُهرها کنارش نهادم
تلخی و مرارت بسوزاند همه تار و جودم
فریاد نتوان مُهرسکوتی به لبانم نهادم
قدرم ندانست در این وادی دریغا
با این همه بی مهری قدم پس ننهادم
خواهم که گریزم زجفایش
از پشت کشد تار محبت
که بر دست ودل خود نهادم
چون ابر بهار گریه کنم زار
خالی نشود غصه تلمبارکه بر دل نهادم
صد من گر ازاین کاغذ و دفتر نویسم
اندک بود از داغ ستمها که بر دل نهادم
یک روز رسد هرکی رود رو به سرایی
ان وقت بداند که یک قلب بزرگی سرکویش نهادم
زلیخا صبا عکس از زلیخا صبا

وطن از زلیخا صبا ماسال تالش

تقدیم به همه کسانیکه برای سربلندی و آبادانی جای جای ایران وایران تلاش کرده ومیکنند 
وطن
وطن ای سرزمین پاک ایران
وطن ای زاد گاه راد مردان
به پاخاستن زتو خیل دلیران 
که تا پاینده گردی نی که ویران 
زفرهنگ و هنر هستی سر آمد
اثرهای کهن داری فراوان 
وطن پاینده وجاوید مانی
که ایرانی زید در خاک ایران 
قسمتی از غزل وطن 
از زلیخا صبا

پاییز زلیخا صبا ماسال تالش

چلچه بار سفر بست و پرید 
پر کشید رفت زانظارو زدید
هد هد هم لال وخموش از خواندن
کس نوایش دیگر هیچ نشنید ب
بلبل از هجرگلی باد که از شاخه بچید
نظری دور بر این وادیه کردو پرید 
اهوی دشت زسرمالرزید
گاه گاهی پی کاهی دوید 
عنکبوت تار از این شاخه به آن شاخه تنید 
ریشه در خاک غنود و خوابید
زلیخا صبا