جفای دوست غزل زلیخای صبا ماسالی تالش

جفای دوست

جفای دوست

عمریست که جان در قدم دوست نهادم
هم مهر ووفا در طبق اخلاص نهادم
با مِهر وجودم به دیوار سرایش
چون خشت شدم طاق سرایش نهادم
یک عمر که راهم به راه او یکی است

عمرو جوانی سر این راه نهادم

اکنون که دیگر رنگ ولعابی ندارم

چون کهنه سفالی پی دیوار فتادم

همواره پی گوهر ناب است

افسوس ندید دُرو گُهرها کنارش نهادم

 تلخی و مرارت بسوازاند همه تار و جودم

فریاد نتوان مُهرسکوتی به لبانم نهادم

قدرم ندانست در این وادی دریغا

با این همه بی مهری قدم پس ننهادم

خواهم که گریزم زجفایش

 از پشت کشد تار محبت

که بر دست ودل خود نهادم

چون ابر بهار گریه کنم زار

خالی نشود غصه تلمبارکه بر دل نهادم

صد من گر ازاین کاغذ و دفتر نویسم

اندک بود از داغ ستمها که بر دل نهادم

یک روز رسد هرکی رود رو به سرایی
ان وقت بداند که یک قلب بزرگی سرکویش نهادم

ابیاتی از (جفا ی دوست )از زلیخا صبا

بهاران شعر فارسی زلیخا صبا ماسالی تالش

مژده باداکه باز سبز بهاران آمد
زعشق گل چهچه زنان بلبل دستان آمد
گاه گاه باد صبا ازطرف شرق وزان
خفته در خاک به حلاوت به تنش جان آمد
چون به هنگام سپیده نسیم سحری
بوسه زد غنچه شکفت وگل خندان آمد
افتاب گرم و ملایم به تن سرد تابید
جان گرفت وبپا تازه ورخشان آمد
سنبل هم گل نرگس شدند عطر فشان
قاصدک نرم و سبک بال به رقصان امد
سوسن ویاس و بنفشه لب جوی
به مشام بوی خوش عنبر وریحان امد
گنجشک وسار قناری شدن در تب و تاب 
هد هد خو ش خبر هم مست و غزل خوان آمد

ابیاتی از عزل سبز بهاران از زلیخا صبا

ای روزگار شعر فارسی زلیخا صبا ماسالی تالش

ای روزگار

خسته ایم وخسته ایم ای روزگار
مرغکی پر بسته ایم ای روزگار
دل هوای پر زدن دارد ولی کو فرصتی
کنج غم بنشسته ایم ای روزگار
روزگار تو گاه گاه با ما جدل کردی چرا .؟
ما که خود بشکسته ایم ای روزگار 
تابه کی برطبل تنهایی زنیم
گوییم به خود ای بی خیال 
دست و پا را بسته ایم ای روزگار
عمر خود را باختیم ما در قمار زندگی 
تا شویم فارغ زغم گو ییم
که ما وارسته ایم ای روزگار 
شعراز زلیخا صبا

مادر شعر فارسی زلیخا صبا ماسالی تالش

مادر

قدیم به روح مادرانی که در لحظه مرگ چشم انتظار فرزندانشان بودند 
لحظه آخر
ندانم آندم آخر 
که جان می داد در بستر
گذشت آن مهربان مادر
زکوتاهی ما در لحظه آخر
زما و از گناه جاهلان بگذر
توای مادر ..توای زیبا ترین اختر
و گرچه ما ندیدیم روی ماهت لحظه اخر
همیشه میزند بر جان ما اخگر
توای خورشید ما ای مهربان مادر
ببخش مارا برای لحظه اخر..2
که تا قدری زرنج ما شود کمتر
بخواب مادر بخواب مادر
که تا یادت رود ان لحظه اخر
که مارا یاد هست همیشه تا ابد یکسر
نبودیم درکنارت لحظه اخر
ببخش مارا توای مادر
وگرنه توی پرواز زمان وزندگی 
ما میشویم پرپر
ونتوانیم زنیم آسوده بال وپر
ومیدانیم بهشت در زیر پای توست
ترا باشد نکو بستر 
ببخش ما را توای مادر 
برای لحظه اخر 2

شاعرم زلیخا صبا ماسالی تالش

شاعرم

شاعرم تا حرف های دل بگویم
حق بگویم حرف بی حاصل نگویم 
با خدایم این همه زیبایی را از گل بگویم
هم نوا با چهچه از شیدایی بلبل بگویم
غیر این گویم لبانم را بدوزم
برسرم کوبم که من باطل چه گویم
گرنباشد ذره ای مهر برمن وهم گفته هایم
پس چرا زاری کنم از آب وخاک ومردم عادل بگویم ؟