من وتو بودیم دو شاخه از یک راش بلندبین ما فاصله یک جنگل بود که ندیدی مراوغرورت نگذاشت زیر پایت ببینیکه چمن های سبز سایه ات را زیبا دو چندان کردهعاقبت از تو تبری ساخته شد که بریدی همه را هم ترا وهم مرازلیخا صبا