دل نوشته زلیخا صبا ماسال تالش

زیبایی..گاهی دیدیم وشنیدیم که کسی افسوس می خورد که دیگر پیر شده ومثل گدشته جوان ورعنا نیست ودیگر زیبایی گذشته را ندارد دیگر لباس به تنش زار می زند وتوجه به این مسایل به مرور انسان را افسرده میکند شاید حتا خود منهم دچار این یا س گاهی شده ام بخصوص در زمینه علایقم به احساس درونی که همانا نوشتن وسرودن وانتشار انها واینکه انقدر خودرا عرق در پرورش بچه ها کردم وو جود انهارا وسلامت ورشد انها را به درستی که خودم را از یاد بردم و یک وقت به خود امدم که دیدم هیچی ازروزگار جوانی نفهمیدم گرچه ناراحت نیستم چون بچه هایی بزرگ کردم که وجودشان سبب افتخار و مسرت من هست ،
وروی این اصل به این نتیجه رسیدم که نباید برای از دست دادن زیبایی وجوانی گذشته افسوس خورد بخصوص اگر عمر به بطالت نگدشته باشد بنابراین انسان گاهی به مرحله ای از دوران زندگی میرسد که دیگر نباید برایش زیبایی دوران گذشته مطرح باشد بلکه زیبایی شخصیتی که دارد هم برای خودش وهم برای کسانیکه شیفته شخصیتش هستند مهم است ..کسانیکه شیفته شخصیت انسان هستند زیبایی صورتتش را در زیبایی کلامش ومرامش می بینند نه در وجاهت وزیبایی طاهری واگر عیر این درباره انسانهای فرهیخته اندشیده شود بهتر است است از دور وبر ادم دور باشند پس نیکوست که در دوران پیری به زیبایی شخصیت ما بیفزایم وبکوشیم که بیشتر زیبایی کلام ما نفوذ پذیر باشد تا ظاهر زیبا ومن درود می فرستم به همه کسانیکه اندیشه زیبا دارند وبجای سخن درو گهر از دهانشان بیرون می آید و قلمشان گهر فشان است 
با سپاس زلیخا صبا