شعر اشتنی زلیخا صبا ماسالی تالش

اگ َ تِ راس نی بوای سرر چکِ نی دِ وری 
.. نخام از اشکمه سیره لوعه نی گوش آکرم 
.. اَز کا بوشوم کنته بوشوم کی را بوام 
دمرده سینه اوی در یمونه توله آوی کوای وری 
. دسی نی دراز آکرم تا بیگرم تِ کو اَزنی خوری 
دِنیا کو هده ریا ویندمونه سرم گیجه لا لا هرهِ
نبو فهمن کی خیشه کی بیگونه ایشتنیه یا کِشتنی
زلیخا صبا 
بر گردان
اگر راست هم بگویی سرت را از دوطرف میشکنند
نمی خواهم من حرفهای شکم سیری را گوش کنم 
من کجا بروم واز کدام طرف بروم و برای کی بگویم 
شنای دست وپا میزنیم در آب گل آلود از یک طرف 
دستم را دراز میکنم تا از تو خبری بگیرم 
در دنیا ایقدر ریادیدیم که سرم گیج می خوره
نمیشه فهمید که خویش است کی بیگانه کی اشناست کی کشنده