روزگار گر ساز نا سازی زندخوش مرامی کن بیا چون مرد باشگر که گیر د درد توان عالمی هم نوایی کن شریک درد باشدست گرمی بر سر یک بی نوایی توبکش دل گرفته اتشی را مرهم چون سرد باش