دل نوشته هایم زلیخا صبا ماسال تالش

گیریه گیریه چمه رنجورَگیریه
اروصبی دوستن شینه بَ گیریه 
اگه بشایم چ دردی چاره کردن
هشراتی کو نترسیم شیم به گیریه
زلیخا صبا عکس آقا سینا
دلنوشته هایم
این روزها بیشتر از هر زمانی دلم گرفته و آشفته است بخاطر نابودی طبیعت وبخاطر حرص وآز سیری ناپذیری ادمی که زمستان وتابستان وقت وبی وقت روز وشب برایش فرقی نداردو به تاخت برای نابودی طبیعت در تلاش است ودر این راه خود نیز نابود میشود وانوقت است که نه راه پس دارد ونه راه پیش وانهایی را که میشناسیم یک وقت در جایی ویا درمراسمی می بینمشان انوقت میبینم که چقدر پیر شده اند وچقدر خطوط چین وچروک صورتشان زیاد وچقدر چشماشان بی فروغ وچقدر!!!!! وانوقت است که اشگ بی اختیار از چشمان سرازیر میشود ودل هوای جنگلی را دارد ومیکند که در سکوتش فریاد وا اسف ووا حسرتا را باتمام قدرت سردهد!!
و انوقت است که دیگر نمی دانی که این گریه هایت برای کسی که از دنیا رفته است یا برای کسی که بعداز مدتها اورا میبینی اویی را که در شادابی دیده ای راستی چرا؟ وچرا در این کوتاهی عمر و بقول شاعر مگه تمام عمر چند تا بهاراست؟ نه تنها بفکر لحظه های عمرت نیستی و بفکر ایندگانت هم نیستی ودر نابودی این طبیعت زیبا دست دردست دیگرانی که یک روز یا یک هفته ویا بفکر جیبشان ویا کیفشان هستند گذاشتی افسوس!!!!!!!!!!!!!!!
همین تپه روبروی تلارگا زمانی سفیدپوش بود در این موقع سال از گلهای بابونه و گلهای عسله واش والان هرچند متر به چند متر دکه هایی بر پا شده بدون هیچ نظارتی و لاشه هایی گوشت اویزان است با تعداد ی افراد در دورش نشسته قلیان بدست با شاوارک بی شلوارک با ساپورت بی توجه به ادمها ی دیگر و حتا افعی هم از این همه بی حرمتی فراری شده و گرگ رام سگ گله وسگ گله با چشمانی ونگاهی ملتمسانه در زیر پای این جماعت الکی خوش و خودشیفته دم تکان می دهد و سگ چوپانی که یک وقت رهگذری برای عبور از چند صدمتری باید با ندا دادن به چوپان که سگ را مهار کند تا عبور کند راستی چرا؟ من مخالف تمدن ومخالف پیشرفت ومخالف مدرنیته نیستم ولی وقتی من میبینم در دیگر استانهای کشور دردل اب هوای خشک وکویری یک مکان ویک جایی را بوجود اورده اند ویا از میراثی که از قرنها پیش باقی مانده در ظل آفتاب در یک اطاقک یک جوان با چه شوری نشسته وبرای این ابهتش و این ساخته دست خودش وپیشنیانش دل نگرانی می کند تا مبادا کسی در نابودکردن این بجا مانده ی انها قدمی بردارد دلم می سوزد وقتی طبیعت خدادادی خودمان را در پیش چشمان ما وجوانان ما عبوری های لا قید دارند نابود میکنند ومی گویند به ما چه وقتی جوانی تحصیکرده در رشته حقوق در شهر کنگاور در معبد آناهیتا را بیاد می اورم که باکوله پشتی گردشگرها را راهنمایی میکرد وبا علاقه توضیح میداد در باره سازه معبد اناهیتا ایا مگر استخدام جایی بود؟ نه وحتا میگفت من به تنهایی حاضرم در مرمت وزیبا سازی اینجا بدون کمک دیگران اقدام کنم ایا مگر به او وعده ی پست ومقام داده بودند؟ نه بلکه عشق به زادگاهش داشت وعشق به خاطراتش پس جوانان تالش زیبایی های طبیعت خدادادی خودرا با عشق دوست بدارید ... نه برای دیگران 

با سپاس زلیخا صبا